Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç Üye ol Parolamı unuttum |
şimdi şu şekilde oluyor.
diyorum ki:
bu yaşıma kadar bilerek ya da bilmeden yediğim herzeler aklıma geldikçe utançtan yerin dibine giriyorum.
bütün bunları affetmen, bağışlaman, üzerini örtmen ümidiyle ben de herkesi affediyorum.
evet affedebiliyorum çünkü beklentiye giriyorum.
umut etmek iyidir.
mesela böyle bir beklentim olmasa affedebilir miydim ?
edemezdim.
o kadar iyi bir insan değilim.
İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |